De droom die uitkwam...
In 2022 droomde ik over een plekje om te wonen met uitzicht. Ver van me af kijken, dichter bij de natuur, het stond op mijn netvlies. Na samen met mijn vriend vele boerderijen bezichtigd te hebben en biedingen te hebben gedaan legden wij ons er bij neer, het was niet voor ons weggelegd, we lieten het los. Een half jaar later kwam er iets op ons pad, mooier dan we hadden durven dromen. Alles viel samen en het lukte, dit werd ons plekje. Nu beginnen we langzaam te settelen, maar nog steeds kan ik niet geloven dat ik nu echt op mijn droomplek woon. Ik zag deze plek al lang voor me, en het bleef een wens, ook toen ik losliet. Loslaten, aantrekken, het lijkt een mysterie, zoals ze in The Secret verhalen. Iedere dag voel ik me dankbaar, ik ben maar een passant, heel even deelgenoot van deze bijzondere plek.
Ode aan koffie
Van koffie wordt ik blij. Het is het eerste wat ik doe 's ochtends, koffie zetten. Het liefste als de dag nog in alle stilte aan het ontwaken is...
Mijn overopa de strandjutter
Mijn overopa woonde zijn hele leven dicht bij het strand, in het dorpje Ritthem. Toen hij 86 jaar was overleed hij, ik was toen 10. Ik kende hem niet goed, het was een rustige man die in zijn stoel breed zat te glimlachen. Hij hoorde niet meer goed en desondanks of misschien wel dankzij leek hij het naar zijn zin te hebben. In zijn schuurtje vonden we zijn schatten, die hij op het strand verzameld had. Veel planken en ook een tas vol met mooie, grote schelpen. Schelpen, cadeautjes van de zee. En dat mijn overopa ze ook mooi vond, maakt ze voor mij alleen maar meer bijzonder...
